Przyroda stanowi niewyczerpalne źródło inspiracji dla twórczości artystów od tysięcy lat. 

Zmieniały się style, środki wyrazu, a wykorzystywanie motywów otaczającej natury w sztukach pięknych oddziaływało na odbiorców, wywołując u nich emocje i wzruszenie wynikające z realistycznego przedstawienia natury w momencie uzupełnionym kolorem, światłem i kompozycją zaczerpniętymi z obserwacji otaczającego nas świata. 

W miarę rozwoju i przemian w sztuce artyści odchodzili od realistycznego przedstawiania świata natury, starając się oddziaływać za pomocą ulotnych wrażeń, elementów nieostrych, poruszonych, ale za to z bardzo wydatną kolorystyką. 

Często przedmiotem twórczości stawał się świat niewidzialny od razu ludzkim okiem, ze względu na swoje wymiary czy umiejscowienie. Fotografia poszerzyła możliwości czerpania inspiracji naturą w tworzeniu jej obrazu. Obiekty w połączeniu z filmem żelatynowym, a obecnie z sensorem cyfrowym umożliwiły penetracje natury za pomocą obrazu fotograficznego, odnajdywania obiektów niedostępnych dla ludzi przechodzących obok nich, jednocześnie powodując fascynacje odkryć w momencie przedstawienia ich przez artystę. 

Przepuszczone przez warsztat i wrażliwość twórcy obrazy odkrywają świat natury bardzo autorski, ale pobrany z otoczenia. Wydobyte struktury, kolor  i relacje istniejące w przyrodzie zachwycają i stawiają pytania o nasze relacje z naturą, jak również troskę o zachowanie jej przez następne dziesięciolecia dla potomnych.